Mefkûresiz Yaşamak

Mefkûresiz Yaşamak

Zarûrî ve hayatî sebeplerle eğitim hayatına devam edememek, ilimle/bilimle meşgul olamamak, dil öğrenememek, bir alanda uzmanlaşamamak, bir meslek veya sanat sahibi olamamak…

Bunların hiç birisi ayıp da değil, kınanma sebebi de değil. Asıl ayıp olan ve tedavisi gereken şey nedir bilir misiniz? Hiçbir işte azim sahibi olamamaktır, gayesi/mefkûresi olmadan yaşamaktır, başladığı her işi yarım bırakmaktır; sürekli yaşı, aileyi veya çevresel şartları ilerlemenin önünde bahane olarak sunmaktır. Daha ulvi işler yapamadığını öne sürerek yazıklanmak ama sosyal medyadan çıkmamaktır; günlük iki sayfa Kur’an okuyamamak ama tv ya da pc başında sabahlamaktır; namazdan sonra dua etmeden apar topar kalkmak ama boş arkadaş meclislerinde, gezmelerde, kafelerde gayesizce dolaşmaktır; faydalı bir ders serisini izleyememek ama dizi ya da maç bağımlısı olmaktır.

Kur’an bize, kurtuluşa eren müminlerin baş özelliklerinden birisinin “boş işlerden yüz çevirmek” olduğunu söyler (Mü’minûn Suresi). Dolayısıyla da kendisine saygı duymamızı, durumunu anlamamızı, birlikte yürümemizi hak edecek olan insan, mevcut şartlara teslim olmayan, az bilse de amel etme ve derinleşme gayretini, eksiklerini giderme çabasını kendisinde gördüğümüz insandır. Zaten Allah katında da çok bilgi, çok amel değil, “salih amel” “güzel amel” övgüye değer görülmüştür.

(عملاً صالحاً - أحسن عملاً)

“O Allah ki, hanginiz daha güzel işler yapacak diye sizi imtihân etmek için ölümü ve hayatı yaratmıştır. O, sınırsız izzet ve kudret sahibidir, çok merhametlidir.” (Mülk, 2)

O halde var olan işimizi, malımızı, vaktimizi, sanatımızı, hobimizi Allah için en güzel şekilde kullanabilmenin, az da olsa ihlasla insanlığın faydasına olacak bir işte sebat edebilmenin, “imanda, ahlâkta, ilimde ve salih amelde” yol alabilmenin çarelerine bakalım. Yoksa -Rabbimize sığınırız ki- şu taifeden olmamız kaçınılmaz:

“Onlar, güzel işler yaptıklarını zannettikleri hâlde, bu dünyadaki bütün emekleri boşa giden kimselerdir.” (Kehf, 104)

#nevamuallime