Gerçekten Eksiklik mi?

Gerçekten eksiklik mi?

Bazen insanî kaygılarımızın, toplum dayatmasının veya gönüllerimizdeki arzuların neticesi olarak bürünemediğimiz bazı rollerin üzüntüsünü yaşayabiliyoruz hayatta. Biz eksiklik olmadığını hissetsek bile çevremiz eksik hissettirebiliyor ve zamanla bu bir baskıya dönüşebiliyor.

Mesela orta yaşlarda vefat eden bir büyüğümüzün cenaze merasiminde “Yavrularını evlendiremedi, dede olamadı, torunlarını göremedi.” diye, genç yaşta vefat eden bir kardeşimizin ardından “Annesi, babası çocuklarına doyamadı, okulunu bitiremedi vs.” diye yakınmalar olabiliyor. Çocuk sahibi olamamakla imtihan yaşayan kardeşlerimize incitici davranılabiliyor. Hakeza evlilikle imtihan yaşayan, bekar, eşinden ayrılmış ya da eşi vefat etmiş kardeşlerimiz de türlü türlü üzücü sözlere maruz kalabiliyor.

Allah aşkına mülkün sahibi biz miyiz? Rolleri biz mi dağıtıyoruz? İmtihanlarımızı seçme lüksümüz var mı? Sözleriyle insanların yüreğindeki ateşi dağlayanlar kimi eleştiriyor, kime sitem ediyor, kimi suçluyor aslında? Hakk’a sitem edemeyince acısını kuldan mı çıkarıyoruz?

Haydi o halde acıklı ifadelerimize devam edelim:

Hz. Peygamber hiç baba sevgisini tatmadı. Annesiyle de hatıra biriktiremedi. Kendisine destek olacak erkek ya da kız kardeşi de yoktu. Dolayısıyla birilerinin amcası ve dayısı olamadı, yeğenleri de olmadı. Oğullarını en sevimli yaşlarında toprağa gömdü. Eşini de belki en çok desteğe muhtaç olduğu bir zamanda kaybetti. Sevgili Hadice annemiz de Zeynep hariç diğer kızlarının evlendiğini göremeden vefat etti. Torun sevgisi nedir tatmadı. Rukiye, Ümmü Gülsüm ve Fatıma annelerinin duasını alamadan evlendiler. Hasan ve Hüseyin anneannelerini göremediler. Annelerini de genç yaşta kaybettiler.

Hz. Meryem’in eşi yoktu.

Hz. İsa’nın babası ve kardeşi yoktu.

Hz. İbrahim ve Hz. Zekeriyya yaşlanıncaya dek evlat sahibi olamadılar.

Hz. Adem ve Havva evlatlarının birinin katil, birinin maktul olmasının acısını yaşadılar.

Hz. Nuh gözlerinin önünde oğlunun kafir olarak boğulmasına şahit oldu.

Hz. Lut, Hz. Nuh ve Hz. Asiye eşleri ile imanî bir yuvayı paylaşamadılar.

Bu salihlere baktığımız zaman eksikliklerini mi görüyorduk daha öncesinde, yoksa ufkumuzda bir yıldız gibi parlayışlarını mı? Rabbimiz bize onları neden güzel bir örnek olarak sundu? Demek ki eksiklik addettiklerimizin Hak katında hiçbir önemi yok. Hatta bazen eksikliklerimiz sabredersek bizden vebali kaldıran, ahiret sualimizi hafifleten bir artıya dahi dönüşebilir.

O halde bu hayatta gerimizde hayırlı bir yâd, salih bir amel bırakmak olsun yegane arzumuz. Çünkü emin olun bizi kimse sahip olmadıklarımızla hatırlamayacak, sahip olup da değere dönüştürdüklerimiz güzel bir tablo gibi kalacak hatıralarda…

#nevamuallime