Eksiklik Duygusu

Bu dünya hayatında isteği, duası, arzusu artık bitmiş, tamamlanmış bir insan bulmak kâbil midir? Hep ulaşmayı arzu ettiği limanda artık karar kılan, sükûnete ulaşan, “İşte şimdi oldu, bu kadarı yetti.” deyip kanaat eden kimse var mıdır?

Bizler vardığı her menzilde başka menzillerin hayalini kuranlarız. Eksiklik duygusunu üzerinden bir türlü atamayanlarız. Hamlığı bir türlü geçmeyen, olgunlaşamayanlarız. Kemâle ermek ihtiyacı bizim içimizde hiç bitmeyen bir yolculuk olarak sürüp gidecek. Hep arayacağız, arayacağız, arayacağız. Aradığımızı bulmakla tatmine ulaşacağımızı bilip bilmeden arayacağız. Sonra koyduğumuz hedefe varmanın süreli zevkini tadacağız, duaların kabulünün ümidiyle dolacağız ve kısa süre sonra yine içimizde bir boşlukla başka yolların yâdına dalacağız…

Belki bir gün ancak Cennet’e adım atarsak asıl bulmanın ne olduğunu kavrayacağız.

Çünkü kemâl sıfatlara sahip olan sadece Allah azze ve celledir. Hiçbir beşere dört başı mamur bir hayat bahşedilmemiştir. Noksanın olmadığı yurt ancak Cennet yurdudur.

O halde bizi yaratanımıza bağlayan, esas yurdumuzla alakamızı diri tutan eksikliklerimizi sevelim. O eksiklik diye nitelediklerimizin bizdeki “ben”i nasıl derinleştirip, başkalaştırdığını görelim.

Seferîliğin her haline hüsn-ü kabul gösterenlere selam olsun.

#nevamuallime